انرژی جزر و مد
انرژی جزر و مد شکلی از انرژی آبی است که از تبدیل انرژی جزر و مد به اشکال مفید انرژی – عمدتاً نیروی برق – به دست میآید. گرچه هنوز استفاده فراگیر نیافته اما انرژی جزر و مد میتواند منبع مناسبی برای تولید برق در آینده باشد. جزر و مد بهتر از انرژی باد و انرژی خورشیدی قابل پیش بینی است. در میان منابع انرژی تجدید پذیر، استفاده از انرژی جزر و مد همیشه با مشکل هزینه بالا و محدودیت در مکانهای با کشند شدید یا سرعت بالای جریان آب روبرو بوده است. با وجود این، بسیاری از پیشرفتهای اخیر هم در طراحی (مانند نیروگاه کشند دینامیکی، تالابهای کشندی) و هم در تکنولوژی توربین (مانند توربینهای جدید محوری و کراس فلو) نشان میدهد که کل برق کشندی موجود ممکن است از آنچه تا پیش از این فرض میشد بسیار بیشتر باشد و ممکن است هزینههای اقتصادی و زیست محیطی به سطح قابل رقابتی کاهش یابد.
اولین نمونه تجاری ساخته شده از آن در ایرلند است. از نظر تاریخی آسیابهایی که از انرژی کشندی بهره میگرفتند هم در اروپا وجود داشتهاند و هم در سواحل شرقی آمریکای شمالی. آب ورودی در استخرهای بزرگی ذخیره میشدند و در هنگام فروکش کردن مد چرخهای آبی را به چرخش در میآوردند که از این نیروی مکانیکی برای آرد کردن غلات استفاده میکردند. تاریخ اولین آنها به قرون وسطی و حتی به روم باستان بر میگردد. تنها در قرن نوزدهم بود که فرایند استفاده از آبهای ریزان و توربینهای چرخان برای تولید الکتریسیته در آمریکا و اروپا معرفی شد. نیروگاه کشندی رانس اولین نیروگاه کشندی در مقیاس بزرگ است که در سال ۱۹۶۶ مورد بهرهبرداری قرار گرفت.
انرژی خورشیدی
انرژی خورشیدی به تبدیل نور خورشید به الکتریسیته، به صورت مستقیم و با استفاده از سامانه فتوولتاییک و یا غیرمستقیم، با استفاده از توان خورشیدی متمرکز، گفته میشود. سامانههای توان خورشیدی متمرکز، از عدسی و آینه و سامانههای ردیاب، برای متمرکز کردن نور خورشید استفاده میکنند. همچنین سامانههای فتوولتاییک، با استفاده از اثر فوتوالکتریک، نور را به جریان الکتریکی تبدیل میکنند. نیروگاههای توان خورشیدی متمرکز، در دهه ۱۹۸۰ ایجاد شدند. به گزارش برق نیوز بزرگترین نیروگاه خورشیدی جهان، با توان ۳۵۴ مگاوات در بیابان موهاوی قراردارد. نمونههایی از استفاده از توان خورشیدی در ایران، نیروگاه خورشیدی یزد و نیروگاه خورشیدی شیراز هستند.
سی ان جی
گاز طبیعی فشرده یا سیانجی سوختی است که عمدتا به عنوان جایگزینی برای بنزین، گازوئیل و گاز مایع به کار میرود. سیانجی نسبت به هر سه اینها آلودگی کمتری ایحاد میکند. همچنین ایمنی بیشتری در هنگام نشت دارد چون گاز از هوا سبکتر است و به سرعت پراکنده میشود.
سیانجی با فشردهسازی گاز طبیعی ایجاد میشود به گونهای که حجمی که اشغال میکند کمتر از یک درصد حجمی است که گاز طبیعی در شرایط عادی اشغال میکند. گاز طبیعی عمدتا از متان تشکیل میشود و از چاههای گاز طبیعی، چاههای نفتی و فراوری زبالهها تولید میشود.
سیانجی هم در خودروهای بنزینسوز که موتور آنها برای استفاده از سیانجی اصلاح شده و هم در خودروهایی که با موتور اختصاصا سیانجی سوز ساخته شدهاند، استفاده میشود. در سال ۲۰۱۳ بیش از ۱۸ میلیون خودرو سیانجی فعال بودهاند. ایران بزرگترین ناوگان خودروهای سیانجی سوز را با ۳.۵ میلیون در اختیار داشتهاست. پاکستان و آرژانتین با بیش از دو میلیون و برزیل، چین و هند با بیش از یک و نیم میلیون خودروی سیان جیسوز در رتبههای بعد قرار دارند.
از مزایای استفاده از گاز طبیعی در مقایسه با بنزین میتوان به آلایندگی کمتر، عدد اکتان بالا (۱۳۰)، افزایش راندمان ۱۵ درصدی و در کشوری چون ایران فراوانی و قیمت مناسب نام برد.
الکتریسیته زمین گرمایی
تاریخ اولین استفاده از انرژی زمین گرمایی به شاهزاده پیرو گینوری کونتی در ایتالیا بازمیگردد. در سال ۱۹۰۴ میلادی برای اولین بار استفاده تجاری از انرژی زمین گرمایی به عنوان یک منبع تولید برق در ایتالیا شروع شد و سپس در سال ۱۹۵۸ نیروگاه زمین گرمایی وایراکی در نیوزیلند و در دهه ۱۹۶۰ نیروگاهی در منطقه آتشفشانی آبفشانها در ایالت کالیفرنیای آمریکا ساخته شد که امروزه بزرگترین نیروگاه زمین گرمایی به شمار میرود. تا سال ۲۰۰۸ انرژی زمین گرمایی سهمی کمتر از یک درصد از تولید کل انرژی الکتریکی جهان را به خود اختصاص داده.
تولید انرژی زمین گرمایی به علت میزان بسیار اندک استخراج انرژی گرمایی در مقایسه با حرارت درونی کره زمین انرژیی پایایی در نظر گرفته میشود. شدت انتشار گازهای گلخانهای در نیروگاههای زمینگرمایی موجود به طور متوسط ۱۲۲ کیلوگرم کربن دیاکسید (CO۲) به ازای هر مگاوات ساعت انرژی الکتریکی است که حدود یک هشتم یک نیروگاه با سوخت زغالی معمولی است.